ใจสู้หรือเปล่า!!! วิ่งระยะทางไกลกว่า 10 กิโลเมตร จะไหวหรือเปล่า!!!
เพื่อคณะของเรา"ศึกษาศาสตร์"
วันที่ 8 กรกฎ ผมตื่นเช้าขึ้นมาด้วยความอ่อนเปลี้ยเพลียแรง แต่ถึงอย่างไรผมก็ลุกขึ้นมาจากที่นอนได้ เพื่อไปวิ่งประเพณีเขา 3 มุก เมื่อไปถึงจุดสตาร์ท ผมเห็นคนเป็นจำนวนมาก ก็เริ่มรู้สึกตื่นเต้น หลังจากนั้นไม่นาน แทบจะทันทีเมื่อมีสัญญาณปล่อยตัว ในนาทีนั้นผมรู้สึกได้เลยว่าสารอะดรีนาลินมันฉีดพล่านอยู่ในตัวผม ตอนนั้นผมรู้สึกคึกคักเป็นอย่างมาก รู้สึกลึกๆว่าวิ่งสัก 10 กิโลเมตร ก็คงจะไม่เหนื่อย แต่พอเอาเข้าจริง ผมกลับได้วิ่งประมาณ 300 เมตร ก็ต้องหยุด เพื่อรอเพื่อนๆคนอื่นที่วิ่งตามมา เนื่องจากศึกษาศาสตร์ของเรานั้น "ไม่ทิ้งกัน" ซึ่งออกจะทำให้ผมเริ่มเซ็งๆ กับการวิ่ง 8 กรกฎอยู่พอสมควร แต่ผมก็กัดฟันฮึดสู้พยายามวิ่งนำไปแล้วหยุดรอเอาด้านหน้าเพื่อรอเพื่อนๆคนอื่นให้มากันให้ครบ ผมทำเช่นนี้จนถึงหน้าเส้นชัยเพื่อเตรียมตัวจะวิ่งเหยียบ "A" ซึ่งผมไม่อาจจะทำได้เนื่องจากจำต้องรอเพื่อนๆในคณะมากันให้ครบเสียก่อน มันทำให้อาการเซ็งๆ นั้นเริ่มจะกลับมาอีกครั้ง ถึงอย่างไรก็ตามความรู้สึกเซ็งๆเหล่านั้นก็หายไป เมื่อคณะศึกษาศาสตร์ของเราจัดแถวใหม่หน้าเส้นชัย หลังจากที่เพื่อนๆในคณะวิ่งตามมากันจนครบ แล้วพวกเราชาว "ศึกษาศาสตร์" ก็วิ่งเข้าเส้นชัยและเหยียบ "A" โดยพร้อมเพรียง ตอนนั้นความรักเพื่อนพ้อง ความสามัคคี ความภาคภูมิใจในคณะศึกษาศาสตร์ของเรานั้น ที่มาจากแห่งหนใดไม่อาจทราบได้ ได้ผุดขึ้นมากลางใจผม มันทำให้ผมรู้สึกว่าพวกเราชาวศึกษาศาสตร์มมีความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ยากที่จะมีใครมาตัดสายสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นของพวกเราลงได้ หลังจากวิ่ง 8 กรกฎจบลง ผมไม่อาจจะทนทานกับความอ่อนเพลียที่ถาโถมเข้ามาาในฉับพลันได้ ผมจึงจำต้องตอบสนองต่อสิ่งเร้านั้น ด้วยการกลับไปนอนหลับพักผ่อนที่หอ 14 อันเปรียบเสมือนบ้านหลังที่ 2 ของผมครับ เรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้จึงจบลงด้วยประการฉะนี้
